O co chodzi w Ulotce?

Jako pacjenci nieraz zastanawialiście się do czego służy ulotka.

- Czy jej funkcją jest zwiększenie wagi makulatury w opakowaniu?

- Czy jest tak trudna, że nie ma sensu jej czytać?

- A może zawiera mnóstwo ciekawych informacji, ale nigdy nie chciało Wam się z nią zapoznać?

Ulotka to zwięzła informacja na temat specyfiku, który zażywasz, podzielona na rozdziały:

Skład leku:

Czyli ilość substancji czynnej występującej w leku wyrażony w mg (miligramach), g (gramach) μg (mikrogramach) jeżeli chodzi między innymi o tabletki, kapsułki czy czopki. Gramach, miligramach czy mikrogramach na ml (mililitr) jak w przypadku postaci płynnych leku np. syropy, krople czy zawiesiny.

Ta część ulotki zawiera również nazwę leku. Handlową nadaną przez producenta, która zwykle odnosi się chociaż w minimalnym stopniu do nazwy międzynarodowej np paracetamolum zwykle podanej w nawiasach pod nazwą handlową.

Działanie:

Czyli zapis mówiący o tym, jak substancje zawarte w tabletce powinny w Twoim organizmie zadziałać. Innymi słowy jest to mechanizm działania leku. Często jest to droga jaką przebywa lek od jego podania aż do wydalenia. Zwykle, niestety opisana bardzo trudnym medycznym językiem.

Zastosowanie (wskazania):

Ta część ulotki mówi o tym, w jakich chorobach stosuje się dany specyfik. Pamiętaj jednak, że lekarz na podstawie własnej wiedzy przepisuje czasami lek, uznając że może on być przydatny w leczeniu Twojego schorzenia mimo iż nie jest to opisane w ulotce.

Sposób użycia (dawkowanie):

Określa jak należy przyjmować lek (np. doustnie, dożylnie, domięśniowo, podskórnie, doodbytniczo, do worka spojówkowego, itd.), jaką maksymalna dawkę leku możesz przyjąć w czasie 24 godzin. Przekroczenie tych zaleceń może skutkować przedawkowaniem.

Przechowywanie:

Leki w większości należy trzymać w temperaturze pokojowej (15 - 25 stopni). Niektóre specyfiki wymagają jednak specjalnego przechowywania: w lodówce (2 - 8 stopni), w ciemności. Dzieje się tak, ponieważ mogą stracić swoje właściwości lecznicze. Stąd obowiązek zamieszczania tej informacji w ulotce.

Przeciwwskazania:

W tym punkcie wymienione są wszystkie negatywne skutki przyjmowania preparatu. Niejednokrotnie jest to ogromna lista, czasami tylko nie zaleca się przyjmowania leku w okresie ciąży i karmienia piersią. Długość listy przeciwwskazań wynika z obowiązku zawarcia w ulotce każdego efektu niepożądanego nie zależnie od częstotliwości występowania. W praktyce oznacza to, że gdy przebadano 10 000 osób i u jednej wystąpił ból głowy, producent musi napisac w ulotce, że taki przypadek miał miejsce.

Interakcje:

W tym miejscu dowiesz się z jakimi innymi lekami bądź pożywieniem nie należy zażywać leku.

Uwagi (środki ostrożności):

Jeżeli tabletka ma dziwny kształt, nie powinna być dzielona lub charakteryzuje się czymkolwiek, co może zaniepokoić pacjenta będzie to napisane w tym punkcie.

Zawartość opakowania:

Z tej części ulotki dowiesz się ile tabletek zawiera opakowanie, ile ich jest w jednym blistrze (listku). Jak jest podzielone, czy tabletki w opakowaniu różnią się kolorem (co się zdarza na przykład przy lekach antykoncepcyjnych i hormonalnych).

Miejsce wytwarzania:

Czyli adres zakładu w którym, lek został wyprodukowany.

Producent:

Czyli twórca leku, nieraz sponsor badań klinicznych i podmiot odpowiedzialny za wszystkie informacje zawarte w ulotce.

Ulotka, jest pomocna pamiętaj jednak, że nic nie zastąpi fachowej porady lekarza oraz farmaceuty:

Nigdy nie powinieneś zażywać leków bez konsultacji czy na własna rękę.

Nigdy nie należy eksperymentować z lekami, zażywać ich, gdy termin przydatności minął.

Nie należy również ukrywać przed lekarzem stosowania różnych preparatów. Nawet ziołowych czy witamin.

Nie należy zażywać leków, które były przechowywane niewłaściwie, zmieniły kolor, konsystencję, ich opakowanie jest wyblakłe i nie można odczytać daty.

Zaparcia

Zaparcia to nieprzyjemny problem wielu osób. Statystyki mówią, że cierpi na nie co druga kobieta i co czwarty mężczyzna. Za normę uznaje się oddawanie stolca raz dziennie ale również 2 do 3 razy na tydzień. U osób, które mają z tym problemy możemy mówić o zaparciu.


Podział
Zaparcia możemy podzielić na zaparcia nawykowe czyli takie, gdzie przyczyną jest zignorowanie porannego sygnału do wypróżnienia. W wyniku porannego pośpiechu ignorujemy impuls, który towarzyszy nam w ciągu dnia (w czasie pracy, podróży czy innych czynności). To prowadzi do przyhamowania funkcji jelit i zaparć. Innym rodzajem są zaparcia wtórne, wynikające z istnienia mechanicznej przeszkody w jelitach np guza.


Ze względu na mechanizm możemy zaparcia podzielić na atoniczne, gdzie dochodzi do osłabienia mięśniówki jelit. Może do tego dojść w wyniku siedzącego trybu pracy, częstego ignorowania parcia na stolec czy przebytych chorób. Oraz spastyczne, które są wynikiem nadreaktywności jelit jak np. w zespole jelita drażliwego (IBS). Tutaj mięśniówka jelit jest ciągle obkurczona i nie reaguje prawidłowo na bodźce.


Objawy


Głównym objawem jest niemożność wypróżnienia się. Stolec jest twardy i pofragmentowany. Wypróżnianie sprawia ból. Ponadto często pojawiają się gazy, w następstwie zalegania stolca w jelitach, uczucie wzdęcia a także ból w nadbrzuszu i podbrzuszu.


Konsekwencje


W wyniku przewlekłych zaparć może dojść do rozszerzenia ścian jelita i tworzenia się tak zwanych uchyłków. W uchyłkach gromadzą się resztki. które mogą doprowadzić do stanu zapalnego. Innym częstym schorzeniem, wynikiem zaparć nawykowych mogą być hemoroidy.


Leczenie

Doraźnie stosować można preparaty zawierające tzw. antrachinony substancje drażniące błonę śluzową jelit i doprowadzające do jej skurczu. Występują one w wielu roślinach jak senes, kruszyna czy rzewień. Dlatego są wykorzystywane w preparatach takich jak Xenna, Radirex, Sollievo, Regulax, Tabulettae laxantes. Są one również składnikami wielu mieszanek ziołowych jak Normosan, Red Slim tea, figura 1, 2. Należy pamiętać, że takie preparaty mogą uzależniać od siebie jelita co sprawi, że wypróżnienie się bez nich będzie bardzo trudne. Stąd stosuje się je tylko doraźnie.


Innym sposobem leczenia zaparć jest dieta bogatoresztkowa. Czyli zjadanie pokarmów bogatych w błonnik, który działa jak szczotka. Są to wszelkiego rodzaju rośliny strączkowe, owoce i warzywa, otręby zbóż.



W aptekach dostępne są preparaty zawierające błonnik w różnych postaciach np. Xenea Błonnik. A także łupiny nasion babki płesznik w preparatach Jeliton, Colon C czy Ispagul.

Grzybica paznokcia

Grzybica paznokcia może przydarzyć się każdemu, choć szczególnie często występuje u osób, które mają grzybicę stóp. Częściej występuje u palców nóg niż rąk. Najczęściej zajmuje pierwszy i piąty palec stopy ze względu na największy kontakt z obuwiem. 


Rozwojowi grzybicy paznokcia sprzyjają takie same warunki jak grzybicy stóp. Ciepłe i wilgotne warunki są wręcz inkubatorem do rozwoju grzybów atakujących skórę (dermatofitów). Dlatego zawsze należy starannie wycierać stopy, zwłaszcza po wizycie w saunie czy na basenie. Rozwojowi dermatofitów sprzyjają również lakiery do paznokci czy tzw. tipsy. 


W grupie bardziej narażonej na grzybicę paznokci są osoby otyłe, cierpiące na cukrzycę czy nadciśnienie tętnicze, zaburzenia hormonalne, krążenia. Grzybica rozwija się również po przebytej antybiotykoterapii, chemioterapii czy w trakcie stosowania sterydów.

Grzybica paznokcia z początku wygląda bardzo niewinnie. Dlatego bardzo często pacjenci nawet nie wiedzą, że ją mają. Zwykle na płytce paznokciowej pojawia się białe przebarwienie, które narasta co wygląda jakby paznokieć się odklejał. Następnie zaczyna ono żółknąć a z czasem staje się brązowe. Paznokieć zmienia kształt, ulega pofałdowaniu i zgrubieniu. Całości towarzyszy nieprzyjemny zapach z rozkładających się obumarłych złogów komórek grzyba.

Leczenie w pierwszej fazie choroby polega na stosowaniu specjalnych lakierów. Jednym z nich jest Loceryl (amorolfina). W zależności od stanu paznokcia i zaleceń lekarza stosuje się go 1 do 2 razy w tygodniu przez okres 9 do 12 miesięcy, zachowując odpowiednią higienę paznokcia (piłowanie martwej tkanki, nakładanie kolejnych warstw lakieru). Innym lakierem jest Pirolam (Cyklopirox) stosuje się go w pierwszym miesiącu co drugi dzień w kolejnym dwa razy w tygodniu a w trzecim miesiącu raz na tydzień, co tydzień zmywając lakier. Leczenie nie może trwać dłużej niż 6 miesięcy.


Jeżeli paznokieć jest w gorszym stanie bądź leczenie lakierem nie przynosi pożądanych rezultatów wtedy należy sięgnąć po leki przeciwgrzybicze. (Tu zaznaczam, że maści przeciwgrzybicze stosowane na zewnątrz paznokcia zwykle są bardzo mało skuteczne.) Leki z tej grupy pozostają bardzo długo w organizmie, dlatego w trakcie terapii, która również jest zwykle bardzo długa, leki odkładają się w płytce zakażonego paznokcia w miarę jak narasta.

 Należy pamiętać, że sposób dawkowania i leczenia ustala lekarz. Ważne jest również iż środki przeciwgrzybicze doustne wchodzą w mnóstwo interakcji z innymi lekami i silnie obciążają wątrobę.